Ervaring met de
Trauma-mannengroep Crafting People:
Mijn eerste kennismaking met een dergelijke verwerkingsgroep zoals deze was voor mij vanaf het begin een openhartige ontmoeting met mannen en hun verhaal die nagenoeg hetzelfde hebben meegemaakt als ik. De verbondenheid die ik voelde bij de eerste sessie was al zeer hecht. Ik ervoer ‘t als ‘’thuiskomen’’. Ik mag er zijn.
Het delen van mijn/ons trauma-verleden met de schade en gevolgen was heel ingrijpend en tegelijkertijd ook confronterend. Het voelde als zeer louterend en oprecht om dit op deze manier voor het eerst zo te delen.
Het maakte mij niet makkelijk, in mijn vorige therapie-ervaringen was ik al vaker terug geworpen op het ‘’slachtofferschap en/of rol’’. Natuurlijk deed ik hier toen zelf ook iets in…
Nu had ik mijn autonomie om mij vrij uit te spreken. En vooral te beseffen dat ik niet verantwoordelijk ben voor datgene wat er is gebeurd. De waarheidsvraag hoeft niet meer gesteld te worden! Ik werd uiteraard gehoord door de groepsgenoten. Dat deed mij zo goed. Echter de vele schaamte -en schuldgevoelens die gepaard gaan met name ‘faalangst’ die in mij huist, dwalen er nog heel wat brokstukken, splinters, scherven in mijn lichaam,die voor ontregeling zorgen. Ook boos zijn/worden, hoort daarbij. Het integreren van deze gevoelens/gedachten vergt veel geduld. Mijn intrinsieke motivatie om juist dit te helen is te delen.
In de vervolg sessie’s die wij deden kwamen een aantal aspecten naar voren die voornamelijk de grenzen tarten van mijzelf (heb ik ze wel?)
Ja zeker, maar hoe en waar ik ze aangeef blijkt nog erg ‘’mistig’’, en degene die het aan mij aangeeft, respecteer ik die dan ook? Zoveel vragen als antwoorden, weet ik door de input van de groep en ondersteuning van Marcel en Roger dat het er mag zijn. Het verdriet wat er bij losmaakt is er niet minder om. Het geeft zo mijn misbruikstand aan.
Met name in de sessie met ‘opstelling’ kwamen er gevoelens vrij van datgene wat al jaren stagneert en daarmee blokkeert, hoe kijk ik als misbruikt kind van nu naar mijn omgeving, wie neemt waar? Wat zijn de rollen van mijn broers, wat behelsde mijn ‘’lieve’’ oom dit mij aan te doen?
Waar waren mijn vader en moeder?…Duidelijker dan in mijn opstelling konden ze niet zijn, het realiseren van deze posities lieten mij zien dat ik er weliswaar zeer eenzaam onder was maar er niet alleen voor sta. De ‘Smoezen’-cultuur van vroeger heb ik enigszins ontrafelt ,dit loslaten en verwerken blijft actueel en staan. En een confrontatie in de toekomst aangaan.
Ik ben het waard om bij mijzelf te blijven. Zijn wie ik ben!
De handreiking en steun van Marcel & Roger werkte helend en zeer therapeutisch…De gepaste afstand en nabijheid waren zo welkom. Ook ben ik de groep dankbaar dat ik dit mocht delen en opnieuw ervaren dat ik er niet alleen voor sta… met de warmte en uitstraling van de groep. Bedankt!
Lieve groet, Willy
