laatst kwam ik in Eindhoven uit bij dit mooie kerkhof.
Gelegen vlakbij het drukke Strijp-S oogt het sereen maar ook verlaten. Het contrast met de drukte waar ik net uit kwam kon niet groter zijn.
Contact met de stilte en de dood leidt tot reflectie, en de waarde te zien van het leven. Het kan ook confronterend te zijn om te bedenken waar je zelf zou komen te liggen.
Wat je zou willen dat er over je gezegd wordt en hoe je herinnerd wil worden.
Deze vragen roepen de ziel. Sta er bij stil.
Zonder ziel gaat alles op de automatische piloot en acteer je zielloos. Het roepen van de ziel gaat vaak gepaard met (oude) pijn. Dingen uit je verleden kunnen opkomen waarbij je bent afgesplitst van je kern.
De bron ligt echter daar, daar waar het zeer doet.
En dat te transformeren door terug te gaan, elke keer opnieuw, de pijn aan te gaan tot dat deze transformeert en een bron van leven en inspiratie voor je gaat zijn.
